کلبه چوبی برای قرن ها به مسکن غالب 90? از جمعیت روسیه تبدیل شد. این ساختمانی است که به راحتی فرسوده می شود و کلبه ها بیشتر از اواسط قرن نوزدهم به دست ما رسیده است. اما در چیدمان خود سنت های ساختمانی باستانی را حفظ کردند. آنها معمولاً از درخت کاج با لایه کوچک و در برخی از مناطق رودخانه های مزن و پچورا از کاج اروپایی ساخته می شدند.
ابزار اصلی در ساخت تمام سازه های چوبی روسی تبر بود. از اینجا می گویند نسازید، خانه را قطع کنید. استفاده از اره در اواخر قرن 18 و در برخی نقاط از اواسط قرن 19 آغاز شد.
از نظر ساختاری، کلبه ها به شکل یک قاب مربع یا مستطیل شکل از تاج-ردیف هایی که دیواره های چوب های افقی را که در گوشه ها با برش ها متصل شده اند تشکیل می دهند.
راه حل طرح کلبه ساده و مختصر است. کلبه در زیر یک سقف مشترک با ساختمان های بیرونی متحد شده است. نمای بیرونی کلبه با عدم تقارن زیبا در قرارگیری ایوان، دروازه، ورودی، حیاط و پنجره ها مشخص می شود که آسایش و صمیمیت خاصی به مسکن دهقانان روسی می بخشد.
خانه دهقانی شامل قفس، کلبه، دهلیز، اتاق، زیرزمین و گنجه بود. فضای اصلی زندگی یک کلبه با اجاق گاز روسی است. فضای داخلی کلبه مبتنی بر پایداری سنت های زندگی خانگی و اقتصادی دهقانان بود که به نوبه خود با ماهیت ایستا چند صد ساله اقتصاد و زندگی تعیین می شد: نیمکت های پهن بی حرکت که محکم به دیوارها چسبیده بودند. قفسه های بالای آنها؛ عناصر چوبی در مجاورت کوره؛ یک کمد ظرف روباز، یک گهواره و سایر جزییات اثاثیه منزل دارای سابقه قرن هاست. در محیط کلبه یک شی تصادفی اضافی وجود ندارد، هر چیز هدف کاملاً مشخص خود را دارد و مکانی که توسط سنت روشن شده است، که ویژگی بارز خانه مردم است.
به خصوص در فضای داخلی کلبه روسی، چیدمان اجاق گاز جالب است. با اجزای چوبی خود با معماری داخلی کلبه در یک کل ترکیب شده و ایده یک خانه را در خود جای داده است. به همین دلیل است که صنعتگران عامیانه عشق زیادی در پردازش معماری اجاق گاز و قطعات چوبی آن صرف کرده اند. انتهای بیرون زده میله های ضخیم کوره، که از کوره سنگین کوره در جلو و تخت نیمکتی در کناره حمایت می کند، با تبر به شکل های رسا پردازش می شود، مطابق با هدف آنها به عنوان تکیه گاه برای بار بزرگ. مخروطی اجاق، حصار از اجاق گاز در ستون اجاق، با تبر به شکل خم های پررنگ گردن اسب تراشیده شده بود.
قسمت عمده سنگی اجاق گاز مستقیماً از کف تخته ای رشد نمی کند، اما در قسمت های چوبی آن یک انتقال تدریجی دارد. تمایل به دادن فرم های زیبا به قطعات چوبی و همچنین بیان تمایلات زیبایی شناختی در خود سنگ تراشی منجر به ایجاد یکپارچگی هنری کل سازه می شود.
گاهی اوقات گوشه ای برای پخت و پز در نزدیکی اجاق گاز تعبیه می شد که با یک پارتیشن چوبی با رنگ روشن که تا بالای آن نمی رفت از هم جدا می شد. اغلب این پارتیشن به یک کمد توکار دو طرفه و رنگ شده تبدیل می شد. این نقاشی یا ماهیت هندسی داشت (موتیف خورشید) یا گل هایی را به تصویر می کشید. رنگ‌های سبز، سفید، قرمز، صورتی، زرد، سیاه بر نقاشی غالب بود.
نیمکت های ثابت معمولاً در امتداد دیوارهای کل اتاق چیده می شدند. از یک طرف آنها را محکم به دیوار متصل می کردند و از طرف دیگر یا با تکیه گاه های اره شده از یک تخته ضخیم یا با پایه های حک شده و تراش خورده حمایت می شدند. چنین پاهایی به سمت وسط باریک می شد که با سیبی گرد اسکنه تزئین شده بود. اگر پایه با اره کردن از یک تخته ضخیم صاف ساخته می شد، طراحی آن شبح یک پایه اسکنه شده مشابه را حفظ می کرد. به لبه نیمکت یک قلاب دوختند که با کنده کاری ساده تزئین شده بود. دکانی را که به این شکل تزیین می‌کردند بلوغ و پاهای آن را استامچ می‌گفتند. گاهی اوقات درهای کشویی بین غرفه ها چیده می شد و نیمکت های دیواری را به نوعی صندوقچه برای نگهداری وسایل منزل تبدیل می کرد.
نیمکت قابل حمل با چهار پایه یا با تخته های کور که در طرفین جایگزین آنها می شود، که روی آن صندلی تایید شده بود، نیمکت نامیده می شد. پشت ها را می توان از یک لبه نیمکت به طرف مقابل پرتاب کرد. به چنین نیمکت هایی با پشتی برگشت پذیر نیمکت و به خود پشتی نیمکت می گفتند. حکاکی عمدتاً برای تزئین پشت هایی استفاده می شد که کر یا از طریق آنها ساخته می شد - نجاری-شبکه، کنده کاری یا تراش کاری. طول نیمکت کمی بیشتر از طول میز است. نیمکت های اتاق های بالا معمولاً با یک پارچه مخصوص - نیمکت - پوشانده می شدند. نیمکت هایی با یک دیواره کناری وجود دارد - یک تخته حک شده یا رنگ شده. دیواره کناری تکیه گاه بالش بود یا به عنوان چرخ ریسندگی استفاده می شد.
صندلی‌ها در خانه‌های دهقانی بعداً در قرن نوزدهم گسترش یافتند. تأثیر شهر به طور قابل توجهی در تصمیم صندلی منعکس شد. هنر عامیانه توسط فرم متقارن ثابتی از یک صندلی با یک صندلی تخته ای مربع، یک مربع از پشت و پاهای کمی خمیده غالب است. صندلی را گاهی با حاشیه چوبی تزئین می کردند، گاهی پشتی طرح دار. صندلی ها را در دو سه رنگ آبی و زرشکی رنگ می کردند. صندلی ها با کمی سفتی، هندسی مشخص می شوند، که آنها را از نظر شکل شبیه به نیمکت می کند.
میز معمولاً اندازه قابل توجهی داشت و روی یک خانواده بزرگ حساب می شد. قسمت بالای میز مستطیل شکل است که از تخته های خوب بدون گره ساخته شده و با دقت پردازش شده تا صافی خاصی داشته باشد. زیر قاب به روش های مختلف حل شد: به شکل دیواره های جانبی تخته ای با یک بریدگی در پایین، که توسط یک پرولگ متصل می شوند. به شکل پاهایی که توسط دو شاخک یا دایره به هم متصل شده اند. بدون تزارگا یا با تزارگه; با یک یا دو کشو گاهی لبه های تخته میز و لبه های پایه های حجیم که در قسمت پایینی آنها به رهگیرهای کنده کاری شده ختم می شد با کنده کاری پوشانده می شد.
علاوه بر اتاق های غذاخوری، میزهای آشپزخانه برای پخت و پز ساخته شد - لوازمی که در نزدیکی اجاق گاز قرار می گرفتند. Postavtsy از میزهای ناهارخوری بالاتر بود، به طوری که کار کردن در پشت آنها در حالت ایستاده راحت بود و دارای قفسه هایی با درهای قفل شونده و کشوهایی در پایین بودند. میزهای کوچک هم رایج بود که روی آنها تابوت یا کتاب بود، محلول تزئینی تری داشتند.
صندوقچه ها از لوازم اجباری کلبه هستند. آنها لباس، بوم و سایر وسایل خانه را نگه می داشتند. سینه ها بزرگ ساخته شده اند - تا 2 متر طول و کوچک 50-60 سانتی متر (بسته بندی). قسمت نگهدارنده یا به صورت پاهای پایین یا به صورت پایه پروفیلی حل شد. درپوش صاف یا کمی محدب بود. گاهی اوقات سینه ها از هر طرف با پوست حیوانات مو کوتاه (گوزن، گوزن) پوشانده می شد. صندوق ها با قطعات فلزی تقویت شده بودند که به عنوان تزئین نیز عمل می کردند. زیور آلات بریده شده در نوارهای فلزی ساخته شده بود که به وضوح در برابر پس زمینه یک سینه با رنگ روشن (سبز یا قرمز) بیرون زده بود. دسته های قرار گرفته در طرفین سینه، نقاب قفل ها و کلیدها به طرز پیچیده ای تزئین شده بودند. قفل ها با زنگ درست می شدند، حتی با ملودی و روش حیله گر بستن و کلیدهای اصلی. صندوقچه ها با حجاری و نقاشی در داخل تزئین شده بود. رایج ترین تم الگوی گل بود. سینه های عروسی به ویژه رنگ آمیزی غنی و درخشان داشتند. صندوقچه های ساخته شده از چوب سرو بسیار ارزشمند بودند که بوی خاص آن شب پره ها را دفع می کند.
قفسه هایی که محکم روی دیوار نصب شده بودند، به طور گسترده در کلبه استفاده می شد. قفسه های مجاور دیوار در طول کل آویز نامیده می شدند (از کلمه آویزان) ، قفسه هایی که فقط در انتها قرار دارند کلاغ نامیده می شدند. هنگ های Vorontsy کلبه را به قسمت های مستقل تقسیم کردند: در یک انتها آنها روی یک تیر یا تیر نزدیک اجاق ها قرار گرفتند و از طرف دیگر بین سیاهه های مربوط به دیوار وارد شدند. قفسه ها را می توان به کفپوش های آویزان نیز نسبت داد - طبقاتی که بالای درب ورودی ساخته شده اند. بین اجاق گاز و دیوار تخت ها را به دیوارها و ستون ها می بستند. بالای نیمکت ها یک قفسه روی قفسه وجود داشت که کمی بالاتر از پنجره ها بود. چنین قفسه هایی توسط براکت های فرفری پشتیبانی می شدند.
با گذشت زمان (قرن XVIII-XIX)، کابینت هایی با اندازه ها و انواع مختلف در یک خانه دهقانی ظاهر می شوند. کابینت های کوچک از نظر دکوراسیون (حکاکی، قطعات تراشکاری، پروفیل، نقاشی) متنوع هستند. الگوها ماهیتی هندسی یا گیاهی دارند، اغلب گلدان هستند. گاهی اوقات تصاویری از صحنه های ژانر وجود دارد. اغلب از طریق کنده کاری در کمدها استفاده می شد که برای تهویه محصولات انجام می شد.
کابینت های عرضه شامل دو قسمت بود: قسمت پایینی مجهز به قفسه هایی با در یا کشوهای قفل شونده (دو تا پنج) و دارای یک تخته تاشو بود که به عنوان رویه میز استفاده می شد. در قسمت کوچکتر بالایی قفسه هایی وجود داشت که با درهای کور یا لعاب بسته شده بودند.
برای خواب از نیمکت، نیمکت، سینه با درب صاف، تخت توکار و متحرک استفاده شد. تخت توکار در گوشه ای قرار داشت، از دو طرف محکم به دیوارها بسته شده بود و یک پشت داشت. برای نوزادان، گهواره های آویزان، گهواره ها یا گهواره هایی در نظر گرفته شده بود که با کنده کاری، قطعات چرخشی، نقاشی، برش های شکل دار در تخته ها تزئین می شد.
مبلمان خانه دهقانان روسی با بی حرکتی مشخص می شود، زیرا با در نظر گرفتن شرایط زندگی به عنوان یک عنصر ارگانیک داخلی کلبه طراحی شده است. فضای داخلی کلبه تحت تأثیر ریتم افقی مبلمان است که در صندلی های افقی نیمکت ها و نیمکت ها، در صفحه قفسه ها و تخت ها و غیره آشکار می شود. فضای داخلی و تجهیزات آن توسط یک ماده واحد، نجاری، متحد شده است. تکنیک ها و ماهیت دکور.
رنگ طبیعی چوب حفظ شد. عناصر ساختاری اصلی مبلمان چوب و تخته هستند که روی گوه ها و میخ ها به هم متصل می شدند.
طرح رنگ پیشرو، اخرایی طلایی با معرفی رنگ های سفید و قرمز بود. رنگ های طلایی-اخر برای دیوارهای کلبه، مبلمان چوبی، ظروف، ظروف معمولی است. حوله های روی نمادها سفید بودند، رنگ قرمز در لکه های کوچک در لباس ها، حوله ها، در گیاهان روی پنجره ها، در نقاشی های ظروف خانگی برق می زد.
ساخت کلبه روسی و دستگاه آن
از زمان های قدیم از چوب به عنوان مصالح اصلی ساختمان استفاده می شده است. در معماری چوبی بود که معماران روسی آن ترکیب معقول زیبایی و سودمندی را ایجاد کردند که سپس به سازه های ساخته شده از سنگ و آجر تبدیل شد. بسیاری از تکنیک های هنری و ساختمانی که شرایط زندگی و ذائقه مردمان جنگلی را برآورده می کند در طول قرن ها در معماری چوبی توسعه یافته است.
مهمترین ساختمان‌ها در روسیه از تنه‌های چند صد ساله (سه قرن یا بیشتر) تا 18 متر طول و بیش از نیم متر قطر ساخته شده‌اند. و از این قبیل درختان در روسیه، به ویژه در شمال اروپا، که در قدیم "سرزمین شمالی" نامیده می شد، زیاد بود.
خواص چوب به عنوان یک مصالح ساختمانی تا حد زیادی شکل خاص سازه های چوبی را تعیین می کند. یک چوب - ضخامت آن - به یک واحد اندازه گیری طبیعی برای تمام ابعاد یک ساختمان تبدیل شده است، نوعی ماژول.
روی دیوار کلبه ها و معابد کاج و کاج اروپایی قیراندود شده بود، سقفی از صنوبر سبک ساخته شده بود. و تنها در جاهایی که این گونه‌ها نادر بودند، از بلوط یا توس قوی برای دیوارها استفاده کردند.
بله، و هر درختی با تجزیه و تحلیل، با آماده سازی قطع نشد. آنها زودتر به دنبال یک درخت کاج مناسب بودند و با تبر تبرها (لزها) درست کردند - آنها پوست تنه را به صورت نوارهای باریک از بالا به پایین جدا کردند و نوارهایی از پوست دست نخورده را بین آنها برای جریان شیره باقی گذاشتند. سپس تا پنج سال دیگر درخت کاج را به حال خود رها کردند. در این مدت، او رزین را به شدت برجسته می کند، تنه را با آن آغشته می کند. و به این ترتیب، در پاییز سرد، قبل از اینکه روز طولانی شود، و زمین و درختان هنوز در خواب بودند، این کاج قیر خورده را قطع کردند. بعداً نمی توانید خرد کنید - شروع به پوسیدگی می کند. برعکس، آسپن، و به طور کلی جنگل های برگریز، در بهار، در طول جریان شیره، برداشت شد. سپس پوست درخت به راحتی از کنده جدا می شود و در آفتاب خشک می شود مانند استخوان قوی می شود.
ابزار اصلی و اغلب تنها ابزار معمار روسی باستان تبر بود. اره ها، اگرچه از قرن دهم شناخته شده بودند، اما منحصراً در نجاری برای کارهای داخلی استفاده می شدند. واقعیت این است که اره در حین کار الیاف چوب را می شکند و آنها را به آب باز می کند. تبر، الیاف را خرد می کند، همانطور که بود، انتهای سیاهه ها را مهر و موم می کند. بی دلیل هنوز هم می گویند: «کلبه را قطع کن». و، به خوبی برای ما شناخته شده است، آنها سعی کردند از ناخن استفاده نکنند. پس از همه، در اطراف ناخن، درخت شروع به پوسیدگی سریعتر می کند. در موارد شدید از عصاهای چوبی استفاده می شد.
اساس یک ساختمان چوبی در روسیه "خانه چوبی" بود. این کنده ها هستند که به صورت چهار گوش به هم متصل شده اند. به هر ردیف از کنده ها با احترام "تاج" می گفتند. اولین تاج پایین اغلب بر روی پایه سنگی - "ryazhe" که از تخته سنگ های قدرتمند ساخته شده بود قرار می گرفت. بنابراین گرمتر است و کمتر پوسیده می شود.
با توجه به نوع بستن کنده ها، انواع کلبه چوبی نیز با یکدیگر تفاوت داشتند. برای ساختمان های بیرونی، از یک خانه چوبی "در برش" (به ندرت گذاشته شده) استفاده شد. کنده ها در اینجا محکم روی هم چیده نشده بودند، بلکه دوتایی روی هم قرار می گرفتند و اغلب اصلاً بسته نمی شدند. هنگامی که کنده ها "در پنجه" بسته می شدند، انتهای آنها که به طرز عجیبی تراشیده شده بود و واقعاً شبیه پنجه بود، از بیرون از دیوار فراتر نمی رفت. تاج‌های اینجا قبلاً به خوبی به هم می‌چسبند، اما در گوشه‌ها هنوز هم در زمستان می‌وزد.
قابل اعتمادترین، گرم، بستن سیاهههای مربوط به "در ابر" در نظر گرفته شد، که در آن انتهای سیاهههای مربوط کمی فراتر از دیوار بود. امروزه چنین نام عجیبی از کلمه "obolon" ("oblon") گرفته شده است که به معنای لایه های بیرونی درخت است (ر.ک. "لباس، پوشش، پوسته"). در اوایل قرن بیستم. گفتند: «کلبه را نهال کن»، اگر می خواستند تأکید کنند که داخل کلبه، کنده های دیوارها تنگ نیست. با این حال، اغلب خارج از سیاهههای مربوط به صورت گرد باقی می ماند، در حالی که در داخل کلبه آنها را به یک هواپیما تراشیده می کردند - "خراش داده شده به یک لاس" (یک نوار صاف را لاس می نامیدند). اکنون اصطلاح "oblo" بیشتر به انتهای کنده های بیرون زده از دیوار اطلاق می شود که گرد باقی می مانند و دارای ضربه گیر هستند.
خود ردیف های کنده ها (تاج ها) با کمک میخ های داخلی به یکدیگر متصل می شدند. خزه بین تاج های قاب گذاشته شد و پس از مونتاژ نهایی قاب، ترک ها با بکسل کتانی درزبندی شدند. اتاق زیر شیروانی اغلب با همان خزه پوشانده می شد تا در زمستان گرم بماند.
از نظر پلان، کابین های چوبی به شکل چهار گوش ("چتوریک") یا به شکل هشت ضلعی ("هشت ضلعی") ساخته می شدند. از چندین محله مجاور، به طور عمده کلبه ساخته شد و از هشت ضلعی برای ساخت کلیساهای چوبی استفاده شد (در آخر، هشت ضلعی به شما امکان می دهد مساحت اتاق را تقریباً شش برابر بدون تغییر طول افزایش دهید. از سیاهههای مربوط). معمار باستانی روسی اغلب با قرار دادن چهار و هشت روی هم، ساختار هرمی کلیسا یا عمارت های غنی را تا می کرد.
یک قاب چوبی مستطیل شکل پوشیده شده ساده و بدون هیچ گونه ساختمان بیرونی «قفس» نامیده می شد. آنها در قدیم می گفتند: "قفس با یک قفس، یک داستان بگویید" و سعی می کردند بر قابلیت اطمینان یک خانه چوبی در مقایسه با یک سایبان باز - یک داستان تأکید کنند. معمولاً خانه چوبی در "زیرزمین" قرار می گرفت - طبقه کمکی پایینی که برای ذخیره لوازم و تجهیزات خانگی استفاده می شد. و تاج های بالایی خانه چوبی به سمت بالا گسترش یافتند و قرنیز را تشکیل دادند - "سقوط". این کلمه جالب که از فعل "سقوط پایین" گرفته شده است اغلب در روسیه استفاده می شد. بنابراین، به عنوان مثال، اتاق خواب های معمولی سرد بالایی در خانه یا عمارت هایی که در آن تمام خانواده در تابستان از یک کلبه گرم شده به خواب می رفتند (به زمین می افتادند) "پلوشا" نامیده می شد.
درهای قفس تا حد امکان پایین ساخته شده بودند و پنجره ها بالاتر قرار می گرفتند. بنابراین گرمای کمتری از کلبه خارج شد.
سقف بالای خانه چوبی در زمان های قدیم بدون میخ چیده شده بود - "نر". برای این کار، تکمیل دو دیوار انتهایی از کنده‌های کاهش‌یافته کنده‌های الوار که به آنها «نر» می‌گفتند، ساخته شد. میله های طولی طولانی به صورت پلکانی روی آنها گذاشته شد - "دولنیک"، "دراز بکش" (ر.ک. "دراز بکش، دراز بکش"). با این حال، گاهی اوقات آنها را نر می نامیدند و انتهای آنها پایین می آمد و به دیوارها بریده می شد. به هر حال، اما کل سقف نام خود را از آنها گرفته است.
از بالا به پایین، تنه درختان نازک، که با یکی از شاخه های ریشه بریده شده بود، در ساق ها بریده شد. به چنین تنه هایی با ریشه "مرغ" می گفتند (ظاهراً به دلیل شباهت ریشه سمت چپ با پنجه مرغ). این شاخه های رو به بالا ریشه ها از یک کنده توخالی - "جریان" پشتیبانی می کردند. آب را که از پشت بام جاری می شد جمع آوری می کرد. و در حال حاضر بالای مرغ ها و تخته های پهن سقف را دراز بکشید و با لبه های پایینی در شیار توخالی جریان استراحت کنید. مفصل بالایی تخته ها - "اسب" ("شاهزاده") به ویژه با دقت از باران مسدود شده بود. در زیر آن یک "لبه پشته" ضخیم گذاشته شده بود و از بالا محل اتصال تخته ها، مانند کلاه، با کنده ای که از زیر توخالی شده پوشیده شده بود - یک "کلاه" یا "جمجمه". با این حال، اغلب این سیاهه را "سرد" می نامیدند - چیزی که پوشش می دهد.
چرا آنها فقط سقف کلبه های چوبی در روسیه را نپوشانیدند! آن کاه را در قفسه‌ها می‌بستند و در امتداد شیب سقف می‌گذاشتند و با میله‌ها فشار می‌دادند. سپس کنده های آسیاب را روی تخته ها (زونا) خرد می کردند و با آنها مانند پولک ها، کلبه را چند لایه می پوشاندند. و در زمان های قدیم حتی با چمن پوشانده می شدند و آن را وارونه می کردند و پوست درخت غان را می گذاشتند.
گران ترین پوشش "تس" (تخته) در نظر گرفته شد. خود کلمه "tes" به خوبی روند ساخت آن را منعکس می کند. یک کنده یکنواخت بدون گره از طول در چندین مکان شکافته شد و گوه‌ها در شکاف‌ها کوبیده شدند. کنده درخت به این ترتیب چند بار دیگر از طول شکافته شد. بی نظمی های تخته های عریض حاصل با یک تبر مخصوص با یک تیغه بسیار پهن لبه دار شدند.
سقف معمولاً در دو لایه پوشانده می شد - "Undercut" و "Tess قرمز". لایه زیرین تخته روی پشت بام راکر نیز می نامیدند، زیرا اغلب برای سفت شدن با یک "صخره" (پوست درخت غان که از درختان توس خرد شده بود) پوشانده می شد. گاهی اوقات با استراحت سقفی ترتیب می دادند. سپس قسمت پایین تر و صاف تر "پلیس" نامیده شد (از کلمه قدیمی "طبقه" - نیمه).
کل پایه کلبه به طور مهمی "ابرو" نامیده می شد و با حکاکی های محافظ جادویی تزئین شده بود. انتهای بیرونی دال های زیر بام از باران با تخته های بلند - "اسکله" پوشیده شده بود. و مفصل بالایی اسکله ها با یک تخته آویز طرح دار - "حوله" پوشانده شده بود.
سقف مهمترین بخش یک ساختمان چوبی است. هنوز هم در میان مردم می گویند: «من سقفی بر سر دارم. بنابراین، با گذشت زمان، به نمادی از هر معبد، خانه و حتی ساختار اقتصادی "بالا" آن تبدیل شد.
"سواری" در زمان های قدیم هر تکمیل نامیده می شد. این تاپ ها، بسته به ثروت ساختمان، می توانند بسیار متنوع باشند. ساده ترین قسمت بالای "قفس" بود - یک سقف شیروانی ساده روی یک قفس. معابد معمولاً با یک بالای "چادر" به شکل یک هرم هشت وجهی مرتفع تزئین می شدند. "بالای مکعبی" پیچیده بود، شبیه یک پیاز چهار وجهی عظیم. ترم ها با چنین تاپ تزئین شده بودند. کار با "شکه" بسیار دشوار بود - یک پوشش شیروانی با خطوط منحنی صاف که با یک برآمدگی تیز ختم می شود. اما آنها همچنین یک "بشکه متقاطع" ساختند - دو بشکه ساده متقاطع. کلیساهای چادری، مکعبی شکل، ردیفی، گنبدی متعدد - همه اینها پس از اتمام معبد، با توجه به قسمت بالای آن، نامگذاری شده است.
سقف همیشه مرتب نبود. هنگام سوزاندن کوره ها "به روش سیاه" ، نیازی به آن نیست - دود فقط در زیر آن جمع می شود. بنابراین ، در یک اتاق نشیمن فقط با یک جعبه آتش "سفید" (از طریق یک لوله در کوره) ساخته شد. در همان زمان، تخته های سقف روی تیرهای ضخیم - "متیل" گذاشته شد.
کلبه روسی یا یک "چهار دیواری" (قفس ساده) یا یک "پنج دیواری" بود (قفسی که در داخل توسط یک دیوار تقسیم شده بود - "بیش از حد"). در حین ساخت کلبه، اتاق های کمکی به حجم اصلی قفس اضافه شد ("ایوان"، "سایبان"، "حیاط"، "پل" بین کلبه و حیاط و ...). در سرزمین های روسیه، که در اثر گرما خراب نشده بودند، آنها سعی کردند کل مجموعه ساختمان ها را به هم نزدیک کنند و آنها را به یکدیگر فشار دهند.
مجموعه ساختمان هایی که حیاط را تشکیل می دادند، سه نوع سازماندهی داشت. به یک خانه بزرگ دو طبقه برای چند خانواده وابسته زیر یک سقف «کیف پول» می گفتند. اگر اتاق های ابزار به طرفین متصل می شد و کل خانه شکل حرف "G" را به خود می گرفت، آن را "فعل" می نامیدند. اگر ساختمان های بیرونی از انتهای قاب اصلی تنظیم می شد و کل مجموعه به یک خط کشیده می شد، می گفتند که این یک "تیر" است.
یک "ایوان" به داخل خانه منتهی می شد که اغلب بر روی "کمک" ("رها") چیده می شد - انتهای کنده های بلند که از دیوار آزاد می شد. به چنین ایوانی «آویزان» می گفتند.
پس از ایوان معمولاً «سایبان» (سایبان - سایه، مکان سایه دار) دنبال می شد. آنها طوری چیده شده بودند که در به طور مستقیم به خیابان باز نشود و گرما در زمستان از کلبه خارج نشود. قسمت جلویی بنا همراه با ایوان و راهرو در قدیم جوانه نامیده می شد.
اگر کلبه دو طبقه بود، طبقه دوم را در ساختمان های بیرونی "قصه" و در اتاق های نشیمن "اتاق" می نامیدند. به اتاق های بالای طبقه دوم که معمولاً اتاق دختران در آن قرار داشت «ترم» می گفتند.
در طبقه دوم، به ویژه در ساختمان های بیرونی، اغلب یک "واردات" وجود داشت - یک سکوی چوبی شیبدار. اسبی با گاری پر از یونجه می‌توانست از کنار آن بالا برود. اگر ایوان مستقیماً به طبقه دوم منتهی می شد، خود سکوی ایوان (مخصوصاً اگر در زیر آن ورودی طبقه اول وجود داشت) "قفل" نامیده می شد.
از آنجایی که کلبه ها تقریباً همه "دودی" بودند ، یعنی "به روشی سیاه" گرم می شدند ، سپس داخل دیوارها سفید بود ، مخصوصاً تا اوج رشد انسان جلا داده می شد ، و در بالا - سیاه از دود مداوم. در مرز دود در امتداد دیوارها، معمولا قفسه های چوبی بلند - "voronets" وجود داشت که از نفوذ دود به قسمت پایین اتاق جلوگیری می کند.
دود از کلبه بیرون می آمد یا از طریق "پنجره های کوچک" یا از طریق "دودکش" - یک لوله چوبی که به طور غنی با کنده کاری تزئین شده بود.
در خانه های غنی و معابد اطراف خانه چوبی، آنها اغلب یک "gullbishche" ترتیب می دادند - یک گالری که ساختمان را از دو یا سه طرف می پوشاند.
کلبه مرغ. توری پنجره.
خانه را به ندرت هر کدام برای خود ساخته بود. معمولاً کل جهان به ساخت و ساز ("obschestvo") دعوت می شد. جنگل در زمستان برداشت می شد، در حالی که در درختان جریان شیره وجود نداشت و در اوایل بهار شروع به ساختن کردند. پس از گذاشتن اولین تاج خانه چوبی، اولین پذیرایی برای "یاران" ترتیب داده شد. چنین رفتارهایی پژواک جشن های آیینی باستانی است که اغلب با قربانی برگزار می شد.
پس از "تعطیلات حقوق و دستمزد" آنها شروع به ترتیب یک خانه چوبی کردند. در آغاز تابستان، پس از گذاشتن حصیرهای سقف، مراسم آیینی جدیدی برای مددکاران دنبال شد. سپس به سمت دستگاه سقف حرکت کرد. پس از رسیدن به قله، با گذاشتن اسکیت، یک غذای جدید "اسکیت" ترتیب دادند. و پس از اتمام ساخت و ساز در همان ابتدای پاییز - یک جشن.
گربه باید اولین کسی باشد که وارد خانه جدید می شود. در شمال روسیه، آیین گربه هنوز حفظ شده است. در اکثر خانه های شمالی، در درهای ضخیم راهرو، سوراخی برای گربه در پایین وجود دارد.
دور تا دور حیاط را ساختمان هایی با نرده هایی از وسایل مختلف احاطه کرده بودند. حصار ناشنوا ساخته شده از سیاهههای مربوط به افقی یا تزین "قطعه" و از همان سیاهههای مربوط به عمودی - "palisade" نامیده می شد. هر دوی این نوع پرچین ها اغلب «تین» نامیده می شدند. آنها همچنین یک حصار از تیرهای مورب - "oseki" یا از قطب های افقی کمیاب - "ریسی" ساخته اند.
